Pałac Nauki i Kultury w Warszawie

Miał być to pałac liczący około 28-30 pięter, wybudowany na wzór okazałych moskiewskich wieżowców. Podczas wizytacji, Mołotowa oprowadzał go Józef Sigalin, szef biura odbudowy stolicy i naczelny architekt Warszawy. Uprzedzony wcześniej o “propozycji nie do odrzucenia”, z aprobatą odniósł się do pomysłu wybudowania wieżowca w centrum stolicy. Szczegółowy plan prac zaczęto organizować na początku 1952 r. Naczelnikiem budowy został inż. G. Karawajew, a jego zastępcami bardzo doświadczeni inżynierowie, zasłużeni przy budowie gmachów wysokościowych w Moskwie. W zarządzie, który przybył do Warszawy, znajdował się również cały sztab specjalistów do spraw zaopatrzenia i transportu, a także robót wykończeniowych. W zaplanowanym Pałacu Kultury i Nauki najwyższe władze polskie i radzieckie zaplanowały umieszczenie: Polskiej Akademii Nauk, Sali Kongresowej, Muzeum Techniki, Młodzieżowego Domu Kultury i czterech sal kinowych. Monumentalny wieżowiec miał służyć całemu narodowi polskiemu i być niezapomnianym darem od Józefa Stalina.

Po wielu naradach na najwyższym szczeblu politycznym zdecydowano o umieszczeniu kolosalnego wieżowca utrzymanego w stylu stalinowskiego gotyku u zbiegu ulicy Marszałkowskiej i Alei Jerozolimskich. Ustalenie konkretnej lokalizacji nie było łatwe, bowiem Warszawa dopiero podnosiła się z powojennych zniszczeń, a wybudowanie nowych obiektów wiązało się ze szczegółowym zaplanowaniem nowego krajobrazu urbanistycznego Warszawy. Ostatecznie Prezydium Rządu z udziałem prezydenta Bolesława Bieruta oraz pozostałych członków Biura Politycznego w dniu 21 kwietnia 1952 r. podpisało akceptację projektu architektonicznego Pałacu Kultury i Nauki, która brzmiała: Po przedstawieniu projektu przez kierownika budowy wiceministra G.A. Karajewa oraz przez autorów projektu L.W. Rudniewa i I.E. Rożyna, jak również po zreferowaniu wyników dyskusji architektonicznej przez wiceprezesa Rady Ministrów dr St. Jędrychowskiego i naczelnego architekta m. Warszawy inż. J. Sigalina, Prezydium Rządu zaaprobowało projekt architektoniczny Pałacu Kultury i Nauki. Dokument został podpisany przez Prezesa Rady ministrów – Józefa Cyrankiewicza.

Ostatecznie 5 lipca 1952 r. została podpisana umowa międzynarodowa, w której Związek Radziecki zobowiązał się swoimi siłami i nakładami finansowymi wybudować wieżowiec. Umowa międzyrządowa skrupulatnie określała obowiązki każdej ze stron. Samo ulokowanie prawie 8 tysięcy pracowników było nie lada wyzwaniem. Ustalono, że rząd polski wybuduje ośrodek hotelowy na Woli przy ulicy Elekcyjnej dla 4 tysięcy polskich robotników. Natomiast radzieccy pracownicy zamieszkają na osiedlu Przyjaźń na Jelonkach. Do Warszawy zaczęli przyjeżdżać pracownicy, a symbolicznie 1 maja  1952 r. ruszyły pierwsze prace.

Śmierć Stalina 5 marca 1953 r. spotęgowała starania zarówno strony polskiej, jak i radzieckiej w szybkiej budowie pałacu, który miał oddać hołd wielkiemu przywódcy.  21 lipca 1955 ambasador ZSRR Pantelejmon Ponomarienko oraz premier rządu PRL Józef Cyrankiewicz oficjalnie podpisali protokół przekazania Pałacu Kultury i Nauki imienia Józefa Stalina. Dzień później wieżowiec został oddany do użytkowania całemu społeczeństwu. Jakiekolwiek absurdalne historie i anegdoty nie krążyłyby wokół Pałacu Kultury i Nauki, to nadal służy społeczeństwu i jest jednym z symboli Warszawy. Znajdują się w nim teatry, kino, muzea, uczelnie, kawiarnie, poczta oraz inne usługi, odbywają się liczne targi i wydarzenia kulturalne. W sumie 237 metrów (42 kondygnacje), których nie da się nie zauważyć.